An increasing number of research teams are investigating the efficacy of brain-computer interface (BCI)-mediated interventions for promoting motor recovery following stroke. A growing body of evidence suggests that of the various BCI designs, most effective are those that deliver functional electrical stimulation (FES) of upper extremity (UE) muscles contingent on movement intent. More specifically, BCI-FES interventions utilize algorithms that isolate motor signals—user-generated intent-to-move neural activity recorded from cerebral cortical motor areas—to drive electrical stimulation of individual muscles or muscle synergies. BCI-FES (...) interventions aim to recover sensorimotor function of an impaired extremity by facilitating and/or inducing long-term motor learning-related neuroplastic changes in appropriate control circuitry. We developed a non-invasive, electroencephalogram (EEG)-based BCI-FES system that delivers closed-loop neural activity-triggered electrical stimulation of targeted distal muscles while providing the user with multimodal sensory feedback. This BCI-FES system consists of three components: (1) EEG acquisition and signal processing to extract real-time volitional and task-dependent neural command signals from cerebral cortical motor areas, (2) FES of muscles of the impaired hand contingent on the motor cortical neural command signals, and (3) multimodal sensory feedback associated with performance of the behavioral task, including visual information, linked activation of somatosensory afferents through intact sensorimotor circuits, and electro-tactile stimulation of the tongue. In this report, we describe device parameters and intervention protocols of our BCI-FES system which, combined with standard physical rehabilitation approaches, has proven efficacious in treating UE motor impairment in stroke survivors, regardless of level of impairment and chronicity. (shrink)

There is a consensus among scientists that climate change is an existing, growing, and human-made threat to our planet. The topic is a divisive issue worldwide, including among people of faith. Little research has focused on the relationship between (non)religious belief and climate change. Hence, in Studies 1 and 2, the authors explore the impact of religious/non-religious orientations: intrinsic (religion as an end in itself), extrinsic (religion as a means to an end), quest (a journey toward religious understanding), and non-religious (...) orientation (i.e., atheistic) on consumer attitudes toward the environment, focusing on recycling advertisements with (non)religious cues. Further, in Study 3, we examine the underlying causal mechanism of environmental identity and the moderating effect of political views on consumers’ lack of belief in climate change. The results show that religious people are less committed to the environment and climate change and that atheism positively affects recycling and climate change identity. The findings offer practical implications in that advertising campaigns need to be endorsed by religious leaders and channeled within the confines of the religious institutions they represent. (shrink)

Generalising what is learned about one stimulus to other but perceptually related stimuli is a basic behavioural phenomenon. We evaluated whether a rule learning mechanism may serve to explain such generalisation. To this end, we assessed whether inference rules communicated through verbal instructions affect generalisation. Expectancy ratings, but not valence ratings, proved sensitive to this manipulation. In addition to revealing a role for inference rules in generalisation, our study has clinical implications as well. More specifically, we argue that targeting inference (...) rules might prove to be an effective strategy to affect the excessive generalisation that is often observed in psychopathology. (shrink)

Cramer et al's proposal to view mental disorders as the outcome of network dynamics among symptoms obviates the need to invoke latent traits to explain co-occurrence of symptoms and syndromes. This commentary considers the consequences of such a network view for genetic association studies.

While ethical and empirical interest in so-called secondary variants and incidental findings in clinical genetics contexts is growing, critical reflection on the ethical foundations of the various recommendations proposed is thus far largely lacking. We examine and critique the ethical justifications of the three most prominent disclosure positions: briefly, the clinical geneticist decides, a joint decision, and the patient decides. Subsequently, instead of immediately developing a new disclosure option, we explore relevant foundational ethical values and norms, drawing on the normative (...) and empirical ethical literature. Four ethical signposts are thereby developed to help guide disclosure discussions. These are: respectful sharing of the clinician’s expertise; transparent communication; epistemic modesty; and respect for the embedded nature of the patient. We conclude by considering the most common current disclosure positions in the light of the four ethical signposts. (shrink)

This interview was conducted on 8 October 2011 at the Van Abbemuseum, Eindhoven. It was held during a symposium that reflected on the work of Rancière and was a part of a broader engagement with the concept of autonomy and its relation to art organized by an umbrella group of universities and arts organizations under the name of ‘The Autonomy Project’. A number of the symposium’s participants – Peter Osborne, Gerald Raunig, Isabell Lorey, Ruth Sondregger, Kim Mereiene and Adrian Martin (...) – contributed questions that formed the basis of this interview. The interview took place at a time when the longer-term possibilities of the Arab Spring and Occupy/Indignados movements were under general scrutiny. It was also a moment when the Van Abbemuseum itself was compelled to reflect on its own position of political autonomy in relation to neoliberal state directives, political populism at the local level and its own critique of aesthetic autonomy. Rancière’s work on aesthetics and politics has been as much appreciated as a clearance strategy against prevailing visual prejudices as it has served as a platform for rethinking the emancipatory potential of creative practice. (shrink)

Deze studie wil de wijsgerig-ethische stromingen van de 19e en 20e eeuw op een overzichtelijke wijze presenteren. Zij biedt veel en ongetwijfeld kan zij dienst doen als een eerste oriëntatie. De continentale filosofie komt goed aan de orde, zij het dat de auteurs de aandacht voor de bibliografische notities vaak laten gaan ten koste van de toch al summiere inhoudelijke inleidingen. De auteurs beschrijven en beoordelen - dikwijls in moraliserende termen - maar gaan niet in dialoog noch met de behandelde (...) auteur noch met de lezer. De angelsaksische wereld komt nauwelijks aan de orde (29 blz.). De betekenis van de analytische ethiek voor de normatieve ethiek wordt niet gezien. Het boek stopt ook te vlug. De recente ontwikkelingen komen niet aan de orde. Over narratieve ethiek wordt niet gesproken. Maar evenmin over de hernieuwde aandacht voor de deugden-ethiek. Deze studie laat duidelijk zien dat de gigantische onderneming om een goede inleiding in de wijsbegeerte en de ethiek van de 19e en 20e eeuw te schrijven, niet door een of twee personen kan worden voltooid. (Biblion recensie, Prof. dr. F.J. Heggen.). (shrink)

Bevat het religieuze discours aanspraken die vergelijkbaar zijn met de aanspraken die in strict cognitieve contexten, zoals wetenschap, gemaakt worden? Is van het spreken over religieuze fenomenen, en van het religieuze spreken, in enige zin een rechtvaardiging mogelijk die men kan vergelijken met de manier waarop wetenschappelijke of alledaagse overtuigingen zich lenen tot rechtvaardiging? Hoe zou zo'n rechtvaardiging er moeten uitzien? De bijdragen in deze bundel cirkelen rond deze vragen. De hefboom wordt echter ook dieper aangezet. Is het element van (...) overtuiging (belief) of geloofsinhoud, dat aanwezig lijkt in de meeste vormen van religiositeit, de grond voor andere aspecten zoals de religieuze praktijk en houdingen? Of zijn andersom de praktijken en (vertrouwvolle) houdingen de grond waarop religieuze overtuigingen eerst kunnen bloeien? Naast werk van Vlaamse auteurs, werden ook vertaalde artikelen opgenomen van D.Z. Philips en Alvin Plantinga. Paul Cortois (1954) is doctor in de wijsbegeerte. Momenteel is hij verbonden aan het Hoger Instituut voor Wijsbegeerte (KU Leuven) en aan de Vakgroep Filosofie van de Universiteit Antwerpen (UFSIA). Walter Van Herck (1962) is doctor in de wijsbegeerte. Hij is verbonden aan de Vakgroep Filosofie van de Universiteit Antwerpen (UFSIA) en aan de Karel de Grote-Hogeschool Antwerpen. (shrink)

Hoewel in de laatste jaren sterk de nadruk is gelegd op de “autonomie” van het geschrevene ten opzichte van de schrijver en diens belevingswereld, wil deze auteur graag beginnen met een persoonlijke betuiging van erkentelijkheid. Een mens is toch wel zodanig verbonden met een geesteskind dat hij lang bij zich gedragen heeft, dat hij de aandacht en de grondigheid die uit de hiervoor geplaatste reacties spreekt, alleen maar in hoge mate kan waarderen. Hij heeft ze ervaren als toonbeelden van “ontmoeting”. (...) De verschillen tussen de drie reacties laten nog eens zien dat ontmoeting verre van monotoon is. Juist ook die verschillen vond ik leerzaam. Bij de opzet van mijn repliek wil ik aan de diversiteit zo goed mogelijk recht doen door de reacties stuk voor stuk te bespreken. Af en toe zal een “intertekstuele” opmerking wenselijk of onvermijdelijk zijn. Overigens vrees ik dat binnen het bestek van deze repliek niet voldoende ingegaan kan worden op alle vragen en tegenwerpingen. (shrink)

Can theological virtues be integrated in a secular moral philosophy?In the early days of the revival of virtue ethics (in Germany and France since the beginning of the 20th century, in the Anglophone world since the 19-fifties) the ‘theological’ or ‘Christian virtues’ (faith, hope and charity) played an important role. In contemporary virtue ethics they seem to almost be forgotten outside of theology. The question is asked whether (and if: how) these virtues can be integrated in a secular moral philosophy. (...) This seems at first hand to be very problematic, because of their definition, which states among other things that these virtues are God-given and orientated towards God. However: hypothesizing that religious conceptions are related to general human experiences, it may be worth the effort to try and also interpret these theological virtues in a philosophical theory about what makes a human life flourishing. The suggestion is made that these virtues remind us of the importance of a certain passivity or receptivity and of an transcendental openness of our conceptions of happiness. (shrink)

Internationale markten zijn de afgelopen decennia sterk mondiaal ontwikkeld en veel bedrijven zijn in deze geglobaliseerde context uitgegroeid tot belangrijke, quasi-politieke spelers. Deze stormachtige economische ontwikkelingen bieden kansen en welvaart aan velen, maar kennen echter ook schaduwzijden, van milieubelasting tot belastingontwijking. In deze bundel verkennen de auteurs het idee van de ‘open samenleving’ om vat te krijgen op deze nieuwe realiteit. De open samenleving naar het ideaal van Popper, waarin mensen de vrijheid hebben om hun mening uit te drukken, initiatief (...) te nemen, en elkaar tegen te spreken, wordt gezien als de grondslag voor vrijheid, welvaart, en vooruitgang. Deze bundel onderzoekt of de toegenomen openheid van markten de open samenleving als politiek ideaal dichterbij heeft gebracht. De auteurs werpen vanuit verschillende perspectieven een kritisch licht op de bedreigingen die voortvloeien uit mondiale markten en de toegenomen macht van ondernemingen. Ze stellen óók de vraag of het gedachtegoed van de open samenleving inspiratie kan bieden bij het tegengaan van die bedreigingen. Kunnen nieuwe vormen en interpretaties van ‘openheid’ worden gevonden, die tegenwicht bieden tegen de excessen van de vrijemarkteconomie? (shrink)

Hoewel misschien minder dan vroeger, zijn velen van ons op zoek naar waarheid, of ‘de’ waarheid . We beseffen dat het ‘hebben’ van waarheid een groot goed is. We beseffen ook dat waarheid, of ‘de’ waarheid, soms of vaak, moeilijk te achterhalen is: het is een soms of vaak ongrijpbaar goed. Wie echter geen volslagen scepticus is kan in beginsel lijsten aanleggen van beweringen waarvan hij weet dat ze waar zijn, beweringen waarvan hij weet dat ze onwaar zijn, maar ook (...) van beweringen waarvan hij niet weet of ze waar dan wel onwaar zijn. (shrink)

Die voortgesette proses van implementering van nuwe materiaal wat gebruik word vir katkisasie in die Nederduitsch Hervormde Kerk van Afrika vertoon 'n besondere trajek. Die proses het, in terme van geloof, begin met die formalisering van sowel die geloofsbegrip as die beskrywing van die inhoud van geloof. Dit is voortgesit deur 'n proses van die objektivering van die inhoud van geloof tot feite wat geleer kan word en is uiteindelik voltrek deur die implementering van 'n pragmatiese opvoedkundige doelwit waarin geloof (...) bloot 'n middel tot 'n doel geword het. Die trajek kan kortliks soos volg beskryf word: • Die Heidelbergse Kategismus Geloof is die aanneming van die beloftes van God wat vertroue in die lewende God skep. • 'Kortbegrip': Geloof is sekere kennis van God en sy beloftes en 'n hartlike vertroue dat al my sondes om Christus ontwil vergewe is. • Die belydenis van die Hervormers: Ek glo in God beteken dat ek al my vertroue op God stel en Hom op sy woord neem. • Geloofsleer: Geloof is kennis van die Woord van God en vertroue in die God van die Woord. • Geloof en Lewe 11: Geloof is die toe-eiening van kenbare geloofoorleweringe wat in die Bybel opgeneem is. Die kerk kan daarom kinders deur 'n proses van kategese begelei tot geloofsvolwassenheid. Vandag is die uitgangspunt van katkisasie en die motivering daarvoor in die Nederduitsch Hervormde Kerk van Afrika die oortuiging dat die kerk kinders deur 'n proses van kategese tot godsdienstige volwassenheid kan lei. Van Selms se kategismus pas nie in die trajek wat hier beskryf word nie. Die Nederduitsch Hervormde Kerk van Afrika sou vandag heeltemal anders gelyk het as meer as een generasie van die lidmate van die Kerk aan hierdie kategeseboek blootgestel was. (shrink)

Fundamentele filosofische studie over hermeneutiek, opgevat als het stem geven aan degene die niet (meer) zelf kan spreken, met beschouwingen over het betreffende gedachtegoed van enkele vooraanstaande denkers zoals Plato en Heidegger.

In hierdie hoofstuk word Jürgen Moltmann se bydrae tot Reformatoriese teologie ondersoek. Sy teologie kan beskryf word as 'n teologie wat Bybels gegrond is, 'n eskatologiese gerigtheid en 'n politieke verantwoordelikheid het. Dit is juis om hierdie rede dat sy teologie ook 'reformatories' is. Dit is 'n beskrywing waarvoor hy ook doelbewus kies, omdat die begrip 'reformatories' die dinamiese, voortgaande en profetiese karakter van Reformatoriese teologie aandui. Hierdie teologiese karakter kom veral na vore in Moltmann se verstaan van die Triniteitsleer (...) en sy trinitariese teologie, wat beskryf kan word as 'n 'Trinitariese teologie van solidariteit en sosiale geregtigheid.' Die lewensruimte van die Triniteit word deur Moltmann as 'wye ruimte' beskryf, en as 'n 'uitnodigende ruimte' waarin daar nie beknoptheid is nie. Binne die hoofstuk word dit geargumenteer dat Moltmann se Triniteitsteologie die hartklop is van sy bydrae tot Reformatoriese teologie. Dit is baie nou verbind aan sy politieke teologie en word geïllustreer op die wyse waarop sy Triniteitsteologie en sy politieke teologie van inklusiwiteit en geregtigheid met mekaar verweef is. (shrink)

Vrijheid van kunst betekent dat de maker vrij is om de kunst te maken die hij wil. Hij is degene die bepaalt wat hij maakt en hoe hij het gemaakte naar buiten brengt. Het publiek kan verschillend op de naar buiten gebrachte kunst reageren en kan eventueel de kunstenaar vragen verantwoording af te leggen. Een kunstenaar kan op dit verzoek ingaan, al hoeft dat in verreweg de meeste gevallen niet. Het afleggen van verantwoording beperkt de vrijheid van kunst echter niet. (...) Zij staat voor de dialoog die door kunstenaars zelf in bepaalde gevallen wordt gezocht, met name als het gaat om geëngageerde kunst. (shrink)

Men kan op diverse wijzen filosofische concepten op literaire werken toepassen, zij het dat niet alle wegen even vruchtbaar of adequaat afgelegd werden. In dit essay zal daarvan een overzicht gegeven worden en een voorstel voor een verantwoorde wijsgerige benadering van literatuur gedaan worden. Ten slotte zal deze werkwijze aan de hand van een voorbeeld geconcretiseerd worden.

Martin Luther het as monnik getwyfel of hy ooit genoeg goeie werke sou kon doen en daarom nie genade by God sou kon vind nie. Danksy sy noukeurige bestudering van Paulus se briewe het hy ontdek dat God, die Vader van Jesus Christus, nie die toornige God is wat net wil straf nie, maar die barmhartige Vader is wat genade wil betoon. Die boodskap oor God se barmhartigheid sien Luther saamgevat in die begrip 'geregtigheid van God'. God se geregtigheid bestaan (...) in sy wil om sondes te vergewe sodat gelowiges voor Hom as geregverdigde mense kan bestaan. In hierdie hoofstuk word God se drie gestaltes van geregtigheid verduidelik aan hand van die drie gestaltes van sonde. Aangesien daar voortdurend misverstand is oor Luther se erns jeens goeie werke, word daar in diepte aandag gegee aan die samehang tussen geloof en werke in sy denke. Die vraagstelling word toegespits op die doen van liefde. Daar word daarop gewys dat Luther se betoog daarop neerkom dat slegs persone wat goeie bome gemaak word, in die doen van die liefde kan volhard. (shrink)

In 'Descartes' droom' worden strip en filosofie met elkaar verbonden. Een idee van Hubert Dethier, die in zijn colleges aan de VUB het medium strip tot onderwerp van filosofische bezinning maakte. Filosofe en vroegere stripuitgeefster Margreet van Muijlwijk nam de fakkel van hem over en verbond ter gelegenheid van Hubert Dethiers tachtigste verjaardag diens gedachtegoed met de vele aspecten van wat intussen een volwassen kunst (de negende kunst) is geworden. Strip en filosofie passen goed bij elkaar. Terwijl filosofie een eeuwenoude (...) praktijk is, is het stripverhaal het oudste medium onder de nieuwe media. In tegenstelling tot die laatste is de tijdlijn van een stripverhaal op elk moment tot stilstand te brengen of om te keren. Dat is een eerste voorwaarde voor reflectie: bij de dingen kunnen stilstaan en afwegingen maken. De strip kan op die manier onvermoede inzichten bieden in talloze stromingen van de westerse filosofie en in onze maatschappij in het algemeen. (shrink)

Dit artikel is, samen met een nog volgend tweede, bedoeld als aanzet tot een bredere studie. Die studie zal, naar ik hoop, binnen twee jaar voltooid zijn. Ze maakt in zekere mate deel uit van een onderzoeksprogramma dat in uitvoering is aan de Faculteit der Wijsbegeerte van de Vrije Universiteit. Het is nu niet van belang de eigen plaats ervan binnen dat programma nauwkeuriger te omschrijven. Wel kan worden gezegd dat de studie een sterk historische inslag heeft, maar uitmondt in (...) een meer persoonlijke, systematische beschouwing. Dat artikelen met dit thema een plaats krijgen in Philosophia Reformata, behoeft waarschijnlijk weinig betoog. Een tijdschrift dat ontstaan is uit een herbezinning op reikwijdte en functie van “rede”, een herbezinning die ertoe leidde “liefde” als dieptemotief in de werkelijkheid te honoreren, —zo’n tijdschrift lijkt geen ongeschikte plek. (shrink)

Politiek gaat over het verenigen van gemeenschappelijke en conflicterende belangen in bindende collectieve besluitvorming op een wijze die door winnaars en verliezers kan worden aanvaard. In dit artikel baseer ik mij op het politiek gezaghebbende duurzaamheidsconcept van de Brundtlandcommissie in Our Common Future: ‘Duurzame ontwikkeling is ontwikkeling die tegemoetkomt aan de behoeften in het heden zonder de mogelijkheid van toekomstige generaties om te voorzien in hun eigen behoeften in de weg te staan’ . Dan blijkt direct dat het vinden van (...) principes voor een duurzame politiek lastig is, want het gaat hier om een morele eis rekening te houden met de belangen van mensen in komende generaties die nu nog geen deel uitmaken van een politieke gemeenschap. (shrink)

In 1974 werd voor het eerst op een Nederlandse school het eindexamen filosofie afgenomen. 13 VWO leerlingen namen daaraan deel. Deze Gideonsbende is sindsdien gestaag gegroeid, de laatste jaren zelfs zo sterk, dat van een kleine bende geen sprake meer kan zijn. In 2007 werd op 158 VWO scholen het eindexamen filosofie afgenomen, waaraan 2861 leerlingen deelnamen. Bovendien is het sinds 2000 ook mogelijk om op de HAVO eindexamen filosofie te doen. In 2007 gebeurde dat op 57 scholen, waaraan 801 (...) leerlingen deelnamen.1 Dit zijn voor een ieder die liefde voor filosofie heeft natuurlijk spectaculaire gebeurtenissen. (shrink)

In the period 1950-1975 many proposals were introduced in the Belgian parliament by members of parliament as welt as by the cabinet, concerning the electoral system : proposals in relation to the electorate, concerning the eligibility, the electoral procedures, and the proportional system.Very few of these proposals came through : half of them starting from an initiative of a MP and half of them coming from the cabinet, mostly preceded by a parliamentary initiative. The amount of change introduced in the (...) electoral system is, except for the lowering of the age of franchise and the reallotment of seats, small. (shrink)

Filosofische verkenning van het karakter van de altijddurende zoektocht van de mens naar waarheid.

Does the use of armed drones influence the chance of success in the fight against terrorism? In this article we analyse whether armed drones influence the chance of success in the fight against terrorism. The reasonable chance of success principle is a just war theory principle, focusing on the likelihood of reaching the war objectives. Without a reasonable chance of winning the war, it is better not to start it. This principle will first be explained. Next, the focus lies on (...) those elements that influence the chance of success in the fight against terrorism when armed drones are used. Success in the fight against terrorism might be a diminishing of the terrorist threat or the elimination of the terrorist organisation. The drone attacks in the fight against terrorism very often result in systematic collateral damage, which is detrimental to the objective, because it forms a breeding ground for terrorist organisations. One of the reasons for this collateral damage is systematic risk transfers, which will be explained in greater detail in the article. In the third part, the focus lies on other potentially positive elements that influence the chance of success, in order to compensate for the collateral damage. Unfortunately, there is no consensus in this research domain about the consequences for the terrorist organisation of killing a terrorist leader. Besides, research reveals that it is more productive to concentrate on political participation and on policing (law enforcement and arrest). The article calls not for a complete ban of armed drones; after all, collateral damage could already be limited if the risk transfers were to be limited. To limit these transfers, men on the ground are needed, in order to intervene when human shields are used. Agents on the ground are needed to collect human intelligence in order to have reliable and complete intelligence and to investigate the intentions, to see who is prepared to negotiate and who to surrender. It would be an illusion to think that there is a reasonable chance of success in this fight with a party that takes zero physical risks. (shrink)

Deze tekst vertrekt vanuit een van de meest invloedrijke denkers in de metafysica, namelijk Aristoteles. We lezen hem via de interpretatie van Giorgio Agamben in het artikel On potentiality. 4 Agamben werpt in die tekst een nieuw licht op het onderscheid tussen potentialiteit en act. De Westerse metafysica heeft vaak de act geprivilegieerd boven de potentialiteit. Enkel actuele entiteiten zouden bestaan, terwijl mogelijkheden behoren tot het domein van de verbeelding. Aristoteles ondermijnt deze stelling volgens Agamben. De mens als redelijk dier (...) is een potentieel wezen. De verwerkelijking van zijn essentie is het cultiveren van de rede als potentialiteit. In de mens zijn act en potentialiteit één. Daarom moeten wij begrijpen in welke zin potentialiteiten bestaan en hoe zij zich verhouden tot de act. Het antwoord vinden wij in de verwerkelijking van impotentialiteit, of het vermogen om dingen niet te doen. De mens kan niet enkel x doen, maar ook actief x niet-doen. Bijvoorbeeld in de vasten kan men van niet-eten een project maken. Agambens studie van impotentialiteit verduidelijkt daarmee wat de termen ‘act’ en ‘potentialiteit’ precies betekenen. Agamben stelt voor om elke actualisering te begrijpen als de opschorting van een impotentialiteit. De vaster die begint te eten, schort zijn project tot niet-eten op. Los van deze of gene actualisering is de wereld eerst de verzamelnaam voor alle mogelijke actualiseringen en die mogelijkheden zijn nooit uitgeput in eender welke actualisering van de wereld. De mens is dan het wezen dat, dankzij zijn impotentialiteit, inziet dat de wereld steeds meer is dan enkel wat het geval is. (shrink)

Veel wetenschappers, filosofen en theologen zijn van mening dat God nooit opgevoerd mag worden als verklaring voor een verschijnsel. Eén argument dat ze hiervoor aandragen is dat het op de een of andere manier in de aard van wetenschap zit dat God er geen rol in kan spelen. In dit artikel ga ik in op een specifieke versie van dit argument. Ik vraag me af of de aard van wetenschappelijke verklaringen uitsluit dat God als verklaringsgrond wordt genoemd. Om die vraag (...) te beantwoorden ga ik na of de door wetenschapsfilosofen ontwikkelde standaardmodellen van wetenschappelijk verklaren ruimte bieden aan theïstische verklaringen. Dat blijkt inderdaad zo te zijn, enige kwalificaties daargelaten. De conclusie moet dan ook luiden dat de aard van wetenschappelijke verklaringen niet zodanig is dat theïstische verklaringen uitgesloten zijn. (shrink)

In een tijd waarin 'nepnieuws' zich steeds nadrukkelijker naar de voorgrond dringt, is de vraag naar wat waarheid is buitengewoon belangrijk. Ook vragen of wetenschappelijke studies betrouwbaar zijn en of een (sociale) wetenschapper neutraal beleidsadvies kan geven zijn aan de orde van de dag. Daarop kan de wetenschapsfilosofie antwoord geven. Dit boek biedt kritische reflectie op belangrijke vraagstukken in de filosofie van de sociale wetenschappen. De sociale wetenschapper wordt ingeleid in wetenschapsfilosofische thema's als causaliteit, verklaringsstijlen, reductionisme en holisme, statistiek, modellen (...) en onderzoeksparadigma's. Daarnaast is er ruim aandacht voor de wetenschappelijke praktijk en de positie die (sociale) wetenschappers innemen in het maatschappelijk debat. Veel wetenschappers zijn immers geneigd liever neutraal te blijven en zich niet in een maatschappelijk debat te mengen. Maar is dat eigenlijk wel wenselijk en mogelijk?"--Page 4 of cover. (shrink)

In hoeverre kan een literair werk bijdragen tot de ethische ontwikkeling van zijn lezers, of juist niet? Behalve een genuanceerd antwoord op deze vraag, wil dit boek premissen bieden voor een methode om de ethische inslag van een literair werk aan het licht te brengen. Dat de romans van de Nederlandse schrijver Frans Kellendonk (1951-1990) een goede casus vormen om dieper op deze problematiek in te gaan, ligt voor de hand. Kellendonk staat immers bekend als een van de meest controversiële (...) Nederlandse auteurs van het einde van de twintigste eeuw. Vandaag wordt hij vooral beschouwd als een soort profeet van het hedendaagse scepticisme omtrent de multiculturele samenleving. Zijn laatste roman, 'Mystiek lichaam' (1986), zorgde bijvoorbeeld voor een geruchtmakende ideologische rel, terwijl er volgens sommige critici geen vuiltje aan de lucht was. Kellendonks romans stellen de eenduidige lectuur ervan steevast op de proef. - [provided by publisher]. (shrink)

Hoe kunnen we ervoor zorgen dat iedereen zich thuis voelt in onze steden? Hoe gaan we om met verschillende culturele feesten en rituelen? Hoe benaderen we ons gemeenschappelijk verleden, dat voor verschillende culturele groepen een andere lading heeft? Of hoe gaan we om met de uiteenlopende opvattingen over homoseksualiteit of de verhouding man-vrouw? Dit zijn enkele voorbeelden van vraagstukken waarbij de ‘kunst van het verstaan’ ingezet zou kunnen worden. Het is immers niet alleen belangrijk om inzicht te krijgen in ‘de (...) ander’, maar ook in ons eigen denkpatroon. In steden met een grote culturele diversiteit kunnen dialogen tussen de verschillende bevolkingsgroepen de wederzijdse erkenning en ook het wederzijdse begrip aanzienlijk bevorderen. Het is een manier om elkaar te ‘verstaan’. Heinz Kimmerle heeft zich de voorbije 25 jaar bekwaamd in ‘de kunst van het interculturele verstaan’. En juist daaraan lijkt behoefte te zijn in onze huidige maatschappij met diverse culturen terwijl er niet altijd evenveel begrip is voor elkaars cultuur. In dit boek onderzoeken de auteurs of dit filosofisch academische werk op het gebied van intercultureel verstaan, een basis kan bieden voor een praktisch dialoogmodel voor het omgaan met de uitdagingen in steden met een grote culturele diversiteit. Zo komen zij tot een model voor dialogen in de dagelijkse praktijk en onderzoeken hoe dit kan leiden tot een meer dialogische levenshouding, die ook op andere gebieden (politiek of economisch) ingezet kan worden. Zij gaan niet alleen in gesprek met elkaar, maar krijgen ook nieuwe inzichten over hun eigen manier van naar de wereld kijken. (shrink)

Denken we in beelden of in woorden? En welke rol speelt taal daarbij? In 'Rebussen, van duivels tot Bosch' worden deze vragen aan de orde gesteld vanuit een kunsthistorische benadering. Beeldtaal speelt een grote rol in ons denken. Het belang van het?lezen? - dus begrijpen - van afbeeldingen kan niet worden overschat. Al in de oudheid was men zich bewust van de zeggingskracht van beelden en van de rol die visuele voorstellingen spelen voor kennis, geheugen en herinnering. In de late (...) middeleeuwen en renaissance wordt de rebus, het spelen met woord en beeld, sterk gecultiveerd. Het vervangen van een geschreven woord door een afbeelding als synoniem is een eenvoudige stap. Complexer wordt het spel als klankovereenkomsten en betekenisassociaties worden ingezet, en al helemaal als ook meertaligheid een rol gaat spelen.0In dit boek spreekt onder meer een dertiende-eeuwse duivel rebustaal en wijst de Brugse schilder Jan Provoost in een geleerde rebus op de vergankelijkheid van het leven. Ook wordt duidelijk dat we betekenisvolle afbeeldingen, zoals het werk van Jheronimus Bosch, pas verantwoord uitleggen als we goed naar de historische context kijken. (shrink)